ასეთი შინაგანი წარმატების გზა იშვიათია. შინაგანი, რადგან ამ ადამიანის მარტო გარეგნობა და სოციალური სტატუსი კი არ შეიცვალა, შეიცვლა ხმაც, ტემბრიც, ტემპორიტმიც და ყველაფერმა ამან, ერთად, შეცვალა სამყაროს აღქმა და მასთან ურთიერთობაც.

ეს არის გზა ტკივილიდან ბედნიერებამდე. მტანჯველი ღამეების გათენებიდან - ყოველი დღით ტკბობამდე.

„ბავშვობაც არ მქონდა ხალისიანი. მშობლები მკაცრი მყავდა. ვერც პროფესიის არჩევანი გავაკეთე საკუთარი ნებით. აკადემია მინდოდა და რუსული ენის და ლიტერატურის სპეციალობაზე ჩამაბარებინეს. პედაგოგად მხედავდნენ, მე კიდე სკოლაში მუშაობა ვერ წარმომედგინა. არც სიყვარულში ვიყავი გამართლებით გამორჩეული. 35 წლამდე ოჯახი არ შემიქმნია და როცა შევქმენი, ესეც სხვისი არჩევანი იყო, სხვების სურვილის და სტერეოტიპების გათვალისწინება" - ყვება მაკა, რომელმაც 35 წლის ასაკში, უცხო სახლში, უცხო ადამიანებთან, სულ სხვა, კიდევ უფრო აუტანელ ყოფაში გააგრძელა უსიხარულო ცხოვრება.



„ერთ პატარა ოთახში ვცხოვრობდით მე, ჩემი ძალიან დამყოლი და ლოიალური მეუღლე, მისი ძმები, დედა და ბებია. ყველა ერთად. ოღონდ აქ არ იყო ერთად ყოფნის ალალი ბედნიერება, სადაც ყოფით პრობლემას ადამიანების სიყვარული და სიკეთე გატანინებს. აქ იყო ავი სიტყვა, ჩემი მეუღლის არჩევანის ღია კრიტიკა(რბილი სიტყვაა), ბულინგი, დამცირება, გაუთვალისწინებლობა, ღრეობა, ღამით უძილობა და ბოლოს, ამ იძულებითი გაძლებისგან დაწყებული ჩემი ჯანმრთელობის პრობლემები. ისეთი, ყველა ადამიანურ სიამეს და სურვილს რომ გაკარგვინებს, როცა ძალა აღარ გაქვს მეორე დღის გათენებისთვის იბრძოლო".

და ამ მტანჯველი დეპრესიის დროს, მაკას მეგობარმა ქალთა ფონდი „სოხუმი" ახსენა.

„ალბათ 2019 წელი იყო, როცა პირველად შევაღე ამ ფონდის კარი. ისე შევაღე, როგორც გადარჩენის ერთადერთი იმედის, რომელიც გჯერა და არც გჯერა, რადგან არ არსებობდა ძალა, რომელიც მიშველიდა და ამ ჯოჯოხეთიდან გამოყვანით სახეს დამიბრუნებდა. მივედი ნაწვალები ფიქრებით და ღამენათევი წლებით, უხმოდ და სასოწართმეული. ახსოვთ ფონდის გოგოებს ეს. განსაკუთრებით ლელას და მანანიკოს, ჩვენს ფსიქოლოგს, რომელმაც ჩემი დეპრესიის ჭიდან ამოყვანა ფრთხილად და მონდომებით დაიწყო".

და დაიწყო მაკას „სოხუმური" ოდისეა. როცა თვითონ ამ დროს იგონებს, ისედაც ლამაზი და მოხდენილი, კიდევ უფრო ლამაზი ხდება. ყვება, როგორ დაიწყო მისი გარდაქმნა თიხის დამუშავების ხელოვნებაში ფსიქიკის დაწყნარებით, მანანა გოცირიძესთან დიალოგებით ბევრ კითხვაზე ბევრი პასუხის ძიებით და აღმოჩენით და ფონდის თანამშრომლებთან ურთიერთობით საკუთარი პერსონის, საკუთარი შესაძლებლობების, მიზანდასახულობის და უნარების პატივისცემის ზრდა.

„ვხვდებოდი, რომ ყველა დღე, რომელსაც ფონდში ვატარებდი, იყო ჩემი სიამოვნების ერთადერთი მოლოდინი, ჩემი ადამიანად ქცევის ერთადერთი გარემო".

მერე, ძალიან მალე, მოხდა ისე, რომ ეს ნიჭიერება და მონდომება ფონდის ხელმძღვანელმაც, ქალბატონმა ალლამ შენიშნა და მაკას ცხოვრებაში ყველაზე კეთილშობილი პიგმალიონის მისია შეასრულა. ქალბატონი ალლას გადაწყვეტილებით, აღარც ფონდთან და ფონდის კეთილ ადამიანებთან განშორება მოუწია მაკას. მეტიც: ახლა უკვე ის ბენეფიციარი კი არა, ამ არაჩვეულებრივი გუნდის სრულფასოვანი წევრი ხდებოდა, რომელსაც ძალადობის მსხვერპლ სხვა ქალებზე უნდა ეზრუნა, მათთვის ესწავლებია პოლიმერულ თიხაზე მუშაობა, მათი ნატკენი ნერვები და სული უნდა გაეთბო, მისი ისტორია გაეზიარებია, როგორც მაგალითი იმის, რომ „არ უნდა დანებდე", რომ ქალთა ფონდი „სოხუმი" ის კეთილი ჯადოქარია, რომელიც ტკივილებს ისე აშუშებს, რომ სამუდამოდ გავიწყდება, რომ ეს შენი შინაგანი წარმატების რეალური გზაა.

„ჩემი სრული ტრანსფორმაცია ფონდ „სოხუმის" გუნდის, ამ ადამიანების განსაკუთრებული მგრძნობელობის დამსახურებაა. არ ვაჭარბებ. ყველაფერი შეიცვალა ჩემში. საკუთარ თავში რწმენა, საკუთარ თავთან პატივისცემა, ჩემი შინაგანი ორგანიზაცია, დისციპლინა, დროის და შრომის გადანაწილების კულტურა. ბოლოსდაბოლოს, მე ვჭირდებოდი ჩემნაირი ტკივილის მქონე ადამიანებს და მე უკვე ნასწავლი მქონდა ძალადობის და უიმედობის ფსკერიდან ამოსვლის ხელოვნება, რომელიც „სოხუმელების" დამსახურება იყო".

მაკა მიყვებოდა ბევრ დეტალს და მთხოვდა არცერთი გამომრჩენოდა, რადგან ამის მოგონება და ამაზე მადლიერება იყო სწორედ მისი შინაგანი გარდაქმნის, შინაგანი წარმატების პროცესის შემოქმედი. მაგრამ ყველაზე მთავარი მკითხველისთვის ალბათ ისაა, რომ ჩემი რესპონდენტი, წარსულში ტკივილების და ოჯახური ძალადობისგან დანაწევრებული, დაშლილი, დღეს გამთლიანებული და წელშიგამართულია, ოჯახს უძღვება, მეუღლესთან მშვიდი ურთიერთობა აქვს, ქალთა ფონდ „სოხუმის" დღის სარეაბილიტაციო ცენტრის მკაფიო და სანიმუშო სახეა, სხვებს ასწავლის, მეორე პროფესიას ეუფლება, უნივერსიტეტში ჩააბარა, შშმ პირებთან პოლიმერული თიხის დამუშავებისთვის ტრენერად იწვევენ.

„შევიცვალე მე და სამყარომ და ადამიანებმაც, ჩემთან დამოკიდებულება ბუნებრივად შეცვალეს. ეს ჩემი ტრანსფორმაციით მოხდა. ჩემი შინაგანი სამყაროს დამშვიდებამ, გარემო და ადამიანებიც დაამშვიდა და გაარკვია ჩემთან ურთიერთობაში. და ასე იქნება მანამდე, სანამ ქალთა ფონდი "სოხუმი" იარსებებს. მე მასთან ყველაზე აუწონავ ვალში ვთვლი თავს. და, იცი? ბავშვობაში ბებოსთან მოგონება ყველაზე კარგ ადამიანებს მახსენებს, ყველაზე დიდ სიკეთეს ჩემი წარსულიდან და „სოხუმის" ადამიანებმა და გარემომ ბავშვობის ამ ნაწილში დამაბრუნა. ბედნიერი ვარ. და ყოველი დღის გათენება მიხარია ამ ადამიანების დამსახურებით".

ეს მაკაა.

ქალთა ფონდ „სოხუმის" საუკეთესო წარმომადგენელი, რომელიც ფონდის ნამდვილი ღვაწლის ერთ-ერთი ყველაზე საინტერესო და სრულყოფილი სახეა ტკივილებიდან- წარმატების ბრწყინვალე გზით.