ქალთა ფონდ „სოხუმის" სარეაბილიტაციო ცენტრის მზიან ეზოში შევხვდი შვილებთან ერთად. პატარა გოგონას, დედასავით ღია ფერის ლამაზთმიანი თავი მშობლის მხარზე ქონდა მშვიდად მიდებული, ბიჭები იქვე თამაშობდნენ.

-სამი შვილი გყავს?
-არა, ოთხი
-ასე ახალგაზრდას?
-კი
-და სადაა მეოთხე?
-მამასთან

ნინო 17 წლის გათხოვდა. თვითონ დასავლეთ საქართველოში ცხოვრობდა. ბიჭი -აღმოსავლეთში. როცა ონლაინურთიერთობა დაიწყეს, არ იცოდნენ რამდენი კილომეტრი, ქალაქი და სოფელი აშორებდათ ერთმანეთს. ჩათში საუბარიც უფრო სასიამოვნო და მიმზიდველი ჩანდა. გოგოს მობეზრებული ქონდა პატარა კოლხურ სოფელში ცოტა თანაკლასელი და კიდე უფრო ცოტა ახლო მეზობელი. გულწრფელი იყო და სიყვარულზე ოცნებობდა. ბიჭი უფრო სიტყვაძუნწი და მეტი გამოცდილებით. ოცნებებით არ იწვალებდა თავს. ცხოვრობდა ისე, როგორც ბევრი. ცოტას შრომობდა და ბევრს სვამდა. მშობლები ზრუნავდნენ მასზეც და მის ყოფილ ცოლ-შვილზეც. მაგრამ ეს ყველაფერი გვიან ნახა ნინომაც. მას შემდეგ, საქმროდ ჩამოაკითხა და წაიყვანა უცნობ სოფელში. სულ სხვანაირში, მანამდე რომ არ ენახა.

სახლში დედ-მამა და გერი დახვდა. ბავშვი მორჩილად დაყვებოდა ბებია-ბაბუას კარტოფილის მოსავლის ასაღებად, ეზოს მოსაწესრიგებლად, სახლის დასალაგებლად. შრომობდა ასაკის მიუხედვად და მამის ახალ ცოლსაც უპრეტენზიოდ დახვდა.

ძალიან მალე ქმარმა დღის მანძილზე სმის და საღამოს ცოლის დამორჩილების ტრადიცია აღადგინა. როგორც ნინომ გვიან შეიტყო, პირველ ცოლსაც იგივეს გაძლებას აიძულებდა და გოგომ თვითმკვლელობაც სცადა. დიახ, იმ ბავშვის დედამ, ბებო-ბაბუს რომ ეხმარებოდა ყოველდღიურ ჯაფაში უსიტყვოდ.

პირველად გავბედე ინტერვიუერისთვის თვალებში ჩამეხედა და მკაფიოდ დამესვა ასეთი შეკითხვა:

-სექსუალურად გძალადობდა?
-კი - არ დაუყოვნებია პასუხი - თითქმის სულ. ყველა აგრესია ამით სრულდებოდა. ან პირიქით. იმიტომ ყვიროდა, რომ მერე ზუსტად ასე ეძალადა.
-და როგორ, ასე?
-სხვადასხვანაირად. ცემის დროს ურთიერთობის მოთხოვნით, ავად იყავი თუ ჯანმრთელად, მნიშვნელობა არ ქონდა. სისხლი მოგდიოდა ტუჩიდან თუ ცხვირიდან. ფეხმძიმედ იყავი თუ არა.
-და როცა ბავშვები გაჩნდნენ?
-არაფერი შეცვლილა.
-ბავშვებს სხვა ოთახში ეძინათ?
-არა. ერთდ ვიყავით სულ.
-ანუ?
-კი. ყველაფერს ხედავდნენ. და ეს მას სულაც არ ანაღვლებდა.

თავიდან შევავლე მზერა მის სამ შვილს. ახლა უკვე სხვა გრძნობით. სხვა დაკვირვებით. შემეშინდა იმის წარმოდგენა რა ტრავმით იყო მათი პატარა მეხსიერება შებოჭილი. როგორი იქნებოდა მათი ხასიათი ან ბედნიერებისკენ სწრაფვა წლების მერე შყვარებულების, მეგობრების, ახლობლების, ნაცნობების და უცნობების გარემოცვაში.

რამდენი შრომა უნდა, რამდენნაირი რეაბილიტაციის ეტაპი იმას, რომ ეს სამი წყვილი სევდიანი თვალი სიხარულის და სილაღის ვარსკვლავებით შეავსო და ააციმციმო?

ჩემი ამ ნაცრისფერი ფიქრების დროს ნინო მეოთხე შვილზე და სასამართლო პროცესზე ყვებოდა, რომლის მერეც საბოლოოდ ქონდა ქმართან სავალდებულო კომუნიკაციის დასრულების იმედი.

-მე თქვენ ძალა მომეცით, რომ გავიმარჯვებ. მეხმარება თქვენი ფონდის იურისტი და ფსიქოლოგი. ეს არის, რაც ყველაზე მეტად მჭირდება. სულ ცოტა ხნის წინ, არც ამის იმედი მქონდა, რომ ასეთ სამოთხეში, ჩემს პატარებთან ერთად, სრულიად უვნებლად უშიშრად დღეებს და ღამეებს გავატარებდი, ბავშვებს მაკდონალდსში წავიყვანდი, დღესასწაულს მოვუწყობდი, გავაბედნიერებდი. ეს თქვენ შემაძლებინეთ. ამ ახდენილი ზღაპრების მერე ჩემი საბოლოო გამარჯვების ნამდვილად მჯერა. ყველაფერს გავაკეთებ, ყველგან ვიმუშავებ, საკუთარ შემოსავალზეც ვიზრუნებ, ჩემს მიწაზე დავბრუნდები, სხვებსაც დავეხმარები შვილების ან მოხუცების მოვლაში, ოღონდ ჩემი ოთხი მყავდეს ერთად.

ნინო ასეც მოიქცა. სარეაბილიტაციო კურსის მერე მის სოფელს დაუბრუნდა, ქალთა ფონდ „სოხუმთან" მეგობრობა არ შეუწყვეტია და ახალ ცხოვრებაზე ზრუნავს, რაც აუცილებლად წარმატებით გამოუვა, რადგან მთავარი, რაც ჭირდებოდა -რწმენა - უკვე აქვს!

ნინო ჩვენი ფონდის სარეაბილიტაციო ცენტრის (თეთრ სამოთხეს რომ ადარებენ) კიდევ ერთი ბინადარი იყო, რომელმაც ამ სიმშვიდის წალკოტიდან, მომავლის უკეთესი დღეებისთვის, მისი წილი ძალა, იმედი და ადამიანების მზრუნველობა დამსახურებულად გაიყოლა.

ხვალ უკვე, ამ სავანის აყვავებულ ეზოში, ფერად ატრაქციონებთან, სხვა დედის ისტორია მელოდება ტკივილიდან წარმატებამდე უჩვეულო გზის თქვენთვის გასანდობად.

მომავალ შეხვედრამდე ...

p.s.: ამ ბლოგის ქავერი იაიოი კუსამას დიდი შემოქმედებიდან თავხედურად წამოვიღეთ ???? (ისე, როგორც თვითონაც იზამდა, მგონია) ჩემი ინსპირაცია - „დილით ყვავილობისთვის მზადაა" - თითქოს ის ფრაზა, რომელიც ქალზე დაწერილ ყველა ამბავს უნდა ასრულებდეს. ეს კონტენტიც და შთამბეჭდავი იაპონელი მხატვარიც, ვფიქრობ, უხდება აქაურობას.