ვიდრე რესპონდენტს შევხვდი, თვითონ შემაწუხა ბევრმა კითხვამ, რომელსაც ჩემი გმირისთვის ვამზადებდი. ალბათ ყველა ქალს აქვს ასეთი ეტაპი. ეჭვი - სწორად ცხოვრობს თუ არა? შიში - ისე ექცევიან, როგორც იმსახურებს, თუ ეს ცხოვრების წესია, ან წესიდან გასვლა? როგორ ურთიერთობენ სხვა წყვილები? როგორ უვლიან პრობლემებს? როგორ ლაპარაკობენ მაშინ, როცა ღიზიანდებიან ცხოვრებისგან, ადამიანებისგან, სოციალური ტკივილებისგან. როგორ შემოდის ეს აგრესია ოჯახში და როგორ უნდა დახვდე, რომ ნაკლებად იტკინო და მასაც უთანაგრძნო. როდის იწყება ძალადობა?

ჩემი ინტერვიუერი მომხიბვლელი გარეგნობის ახალგაზრდა ქალია, ნიჭიერი, მგრძნობიარე, უნარიანი. ამ ელექტრონულ სამყაროში აუცილებლად შემოიხედავს, თვალს გადაავლებს და იტყვის, რომ მისგან ეს გზა უკვე გავლილია. მაგრამ ვინმეს, ჩემნაირს, ან ჩემგან განსხვავებულს, აუცილებლად შეაყოვნებს და საკუთარ თავთან აახსნევინებს ბევრ გაუმხელელ ბრაზს, კრიზისს, ღამისთევას, დილემას - სად შეგვეძლო ახალი ცხოვრება დაგვეწყო, ან შეგვეძლო თუ არა საერთოდ, როგორ მოგვეპოვებია საკუთარი თავისუფლება და სიმშვიდე, ღირსება, რომელიც არ ითმობა, უბრალოდ, ცვდება და ხასიათს გიცვლის.

ჩვენს ელექტრონულ სამყაროში, რომელიც ბევრის მეგობარი გახდება, ფონდი „სოხუმის" გამოცდილებაა, მისი უხილავი ძალა- თავიდან გიბიძგოს ბედნიერების გზის საძიებლად, რაც ყველა ადამიანის უზენაესი უფლებაა. მხოლოდ ამ დროს ხდება სრულყოფილად მშვენიერი სიცოცხლე, საქმე, დედობა, მეგობრობა, ადამიანად ყოფნა!

- როცა ბოლო წლებში ტელევიზიით ხშირად ვისმენდი სხვადასხვა, ოღონდ ჩემს მსგავს ისტორიებს , მივხვდი, რომ ის, რაც მე მჭირდა, იყო ძალადობა! –

ჩემი ისტორიის პერსონაჟმა ასე გაიაზრა, სახელი დაარქვა და თავისდაღწევის რეალური სურვილიც ამ წუთიდან დაეწყო. მანამდე არ არსებობდა ნამდვილი პროტესტი. მანამდე არსებობდა უხერხულობა, დათრგუნული ხასიათი, დახრილი თვალებით სიარული ქუჩაში და სახლში, პასიური თავდაცვა ქმართან ერთად მარტო ყოფნისგან, დამალვის სურვილი მისი არაფხიზელ მდგომარეობაში მოსვლის დროს, ბავშვებთან უწყინარი სიმულაცია - რომ თითქოს ოჯახია, ასეც ხდება და მერე რა, ყველაფერი კარგადაა. არადა, დრო გადის და არაფერი იცვლება. პირიქით. მძაფრდება.

პირველი, ვისაც შეეფარა, მშობლები იყვნენ. საბედნიეროდ, გაუმართლა. გაუგეს და უთანაგრძნეს. დაამშვიდეს, ეგონათ...

- წლების მანძილზე ბრძოლებით დაღლილი დავბრუნდი ჩემებთან. ცოტა ხნით დავმშვიდდი, სანამ ისევ არ მოხდა ძალადობის ფაქტი დაბრუნების მოთხოვნით. სანამ თავზე არ დამამტვრია და გამინადგურა ყველაფერი, რაც ჩემს პროფესიასთან მაკავშირებდა, რაც საკუთარი შესაძლებლობების პატარა იმედს მაინც მაძლევდა. განაჩენივით ამისრულა ეს. მაშინ ალბათ, ყველაზე დიდი შოკი დამემართა, მაშინ ალბათ ყველაზე დიდი ემოციური ტალღა ვიგრძენი, რამაც გამაბედინა, ჩემს უბედურებაში სხვა ადამიანების შველა ბოლო ხმაზე მეთხოვა.

ამის შემდეგ გაიგო, რომ ფონდი „სოხუმი" არსებობს. არსებობენ ადამიანები, ვინც ამ დროს ჯადოსნურ ხელს გიწვდიან, გისმენენ, გარიგებენ, გშველიან, გეფერებიან, გასწავლიან, გაბედინებენ მუხლი ისევ გამართო და ნაბიჯი გადადგა! როგორც კი ტკივილებისგან გონება და სხეული დაეწმინდა, გადაწყვიტა ფართოდ გახელილი თვალებით შესულიყო ამ სამყაროში!

- ფონდ „სოხუმში" მისულს მახსოვს ჩემი განცდა .. მეშინოდა ადამიანების და ვიყავი დაძაბული.. მეშინოდა უთქმელი განკითხვის, გაუმხელელი რეაქციის, ყველაფრის.. ჩემი გადაწყვეტილებისიც კი მეშინოდა. მაგრამ იქ დამხვდა არაჩვეულებრივი გარემო არაჩვეულებრივი ადამიანებით. თითქოს ყველასთვის იყო საერთო წესი - სითბო და გულისხმიერება, ღიმილი და ზრუნვა. ფონდ „სოხუმის" განწყობა ოჯახური სიმშვიდის კომფორტად მივიღე და ძალიან მალე, მის ბუნებრივ ნაწილად ვიგრძენი თავი. აქ მოხდა ჩემი სოციალიზაცია. ნელ-ნელა ძველი ცხოვრების დავიწყება მარტო ურთიერთობით, ფსიქოლოგთან, ან იურისტთან კონსულტაციებით კი არა, სწავლის თერაპიით, რომელიც ყველაზე გარდამტეხი აღმოჩნდა ჩემთვის.

ჭრა-კერვის გაკვეთილებს ქალბატონი მანანა ატარებდა, რომელიც ფონდის ხელმძღვანელობას, გასაუბრებით, რამდენიმე სერიოზული გამოცდილების მქონე პრეტენდენტს შორის ყავდა არჩეული. თავისთავად, საუკეთესო უნდა ყოფილიყო არა მარტო პრაქტიკული პროფესიონალიზმით, არამედ პიროვნული უნარებითაც.

ქალბატონი მანანა 3 თვის მანძილზე, კვირაში სამი დღე და დღეში ორსაათნახევარი მუშაობდა ჯგუფთან, რომელშიც ჩემი ინტერვიუს გმირი იჯდა.

- კარგებს შორის საუკეთესო იყო. მიზანდასახული, ნიჭიერი, ყურადღებიანი, განათლებული, ლამაზი, თბილი, მოკლედ ბევრი ღირსებით. წუთს არ კარგავდა. საოცრად სუფთად მუშაობდა. ყველა გაკვეთილზე ახალ თარგებს ვარჩევდით და გამოგვყავდა, მერე ნიმუშებს ქმნიდნენ და იმპროვიზირებდნენ. მას ყოველთვის განსაკუთრებული შედეგი ქონდა და ყოველთვის მეტ ინფორმაციას ითხოვდა. სანიმუშო სახელოსნო გვქონდა, ტექნიკური ბაზით და ყველა საჭირო რეკვიზიტით - იხსენებს ფონდ „სოხუმის" პედაგოგი- ჩვენ დღემდე ვმეგობრობთ და გამოცდილებას ვუზიარებთ ერთმანეთს, რადგან ეს პროფესია მისი ცხოვრებისთვის მნიშვნელოვანი არჩევანი გახდა. ბედნიერი ვარ, რომ ფონდ „სოხუმის" ნაწილი ვარ ამ უაღრესად საჭირო და კეთილშობილ პროექტში.

პედაგოგის მონათხრობი მოვუყევი. გაიღიმა. ესიამოვნა და უფრო დამაჯერებელი, უკვე საქმეში გამოცდილებით გაზრდილი ადმაიანის ტონით გააგრძელა მისი ისტორია:

- დიახ, ფონდ „სოხუმში" მივიღე მე მთელი ცხოვრების მანძილზე ჩემთვის ნამდვილად გამოსაყენებელი და სასარგებლო პრაქტიკულ-თეორიული ცოდნა კვალიფიციური ტრენერებით, მივიღე პირველი პარტნიორული მხარდაჭერა ორგანიზაციის ხელმძღვანელობისგან თამამი სტარტისთვის, რამაც მე და ჩემი ბიზნესი ფინანსურად გაგვაძლიერა, მომცა სითამამე,- მეფიქრა მომავალში ახალ მოლაპარაკებებზე და პროექტებზე, მომეძიებია ახალი მოკავშირეები და დღეს, შემიძლია ვთქვა, წარმატებული ქალი ვარ, რომელიც ყოველ დღე, ცდილობს გაზარდოს და განავითაროს საქმე, რომლითაც არსებობს. არ იფიქროს წარსულზე, რომელიც ფონდ „სოხუმის" ზღურბლზე გადაბიჯებამდე დარჩა.

ჩვენ ბევრი ვილაპარაკეთ. იმდენი, რამდენიც საქმეს არ ვნებს დაკარგული დროის თვალსაზრისით. რადგან ჩემი გმირი დღეს სხვა დღის წესრიგით ცხოვრობს და ყველა წუთი მისთვის ძვირფასია. ვილაპარაკეთ შვილებზე, მისი სიცოცხლის აზრზე და იმედზე, რომლებთანაც ახლა კონკრეტული მოტივაციები აქვს - სახლი უყიდოს, მოუწყოს, გაუთბოს, დამოუკიდებლად არსებობის ბაზა გაუჩინოს, რომ არასდროს შეეშინდეთ გაუმართლებელი ურთიერთობებიდან თავის დაღწევის. ვილაპარაკეთ ადამიანებზე სახელებით, ხასიათებით, მნიშვნელობებით, რომლებმაც მისი ახალი ცხოვრების დასაწყისში დიდი როლი ითამაშეს ფონდ „სოხუმთან" ერთად.

- ბედნიერი ვარ, რომ ერთ დღეს ამ ფონდის კარი შევაღე. მადლობა იმისთვის, რომ კარგად ვარ, რომ შემიძლია და მარტო ვზრუნავ ორ შვილზე, რომ გამართული ბიზნესით ვეჭიდები ცხოვრების ახალ გამოწვევებს. მინდა ბიზნესის გაფართოება და სიახლეების შეტანა უკვე არსებულ საქმეში.

რაც შეეხება „მსხვერპლის" სტატუსს და წარსულის ძალადობას.. არ ვიხსენებ, ან თუ ვიწყებ, ვჩუმდები! ერთი წლის წინ თავს პირობა მივეცი, რომ უნდა დავივიწყო, ყველაფერს დავარქვა სიზმარი და თუ ფიქრი მოვა, განვდევნო!

მე დღეს, თავისუფალი, ბედნიერების პატარა საფეხურზე ვდგავარ და გზის გაგრძელებას ვაპირებ, სადაც ჟანგბადიც კი სხვანაირია! მადლობა თქვენ!

ეს საიტი ნამდვილი ამბების საოცარი თავშესაფარია. ხან ანონიმური რესპონდენტებით, ხან კიდევ გამხელილი სახელით და გვარით, ოღონდ ნამდვილი! გამიმართლა, რომ „წარმატების ისტორიების" ერთ-ერთი ავტორი გავხდი და უფრო მეტი ვიფიქრე - რა არის ძალადობა? მსმენელი ვარ, მკითხველი თუ მეც, ისე როგორც ბევრი, ამის(ძალადობის) გაუცნობიერებელი ნაწილი, რომელიც ჯერ ვერ ვაღიარე. და, შენ როგორ ფიქრობ? ხარ ძალადობის მსხვერპლი?

p.s.: სანამ მზა პასუხი ამოგცდებათ, ცოტა ხანს ჩემთან და ჩვენი გმირების განცდებთან ერთად იფიქრეთ. ძალიან ძნელია, გატყდე. ძნელია საკუთარ თავთანაც კი ამაზე დიალოგი. და თუკი მაინც, ფიქრი დაიწყეთ, ესეიგი თქვენ საჭირო სივრცეში აღმოჩნდით და ჩვენ ერთმანეთს აუცილებლად გავაძლიერებთ.

პატივისცემით,

ზეკო ხაჩიძე