ბავშვობა

არ იცის სად დაიბადა. მეხსიერება ჩვეულებრივზე უფრო ადრეული ასაკიდან აქვს და ჩვილობის ყველა მოგონება 7 წლამდე, სარეაბილიტაციო სახლს, თუ პანსიონის მაგვარ დაწესებულებას უკავშირდება, სადაც დედ-მამის გარეშე, მისი და მისი დის ჯანმრთელობაზე სხვა ადამიანები ზრუნავდნენ. ახლა ფიქრობს, რომ ასეთი სახლები გასაშვილებელი ბავშვებისთვის არსებობდა ალბათ და ეს დროც დადგა. საზოგადოებისთვის პატივსაცემმა ქალმა, შეძლებულმა და განათლებულმა მოინდომა მისი დედობა. იმ დროიდან საკუთარი, ერთი წლით უფროსი და დაკარგა, მაგრამ ახალი ოჯახი შეიძინა. ერთი, რაც არ შეცვლილა, კეფაზე არც ისე პატარა ნაიარევი იყო, რომელიც დაბადების, ან მის დაბადებასთან დაკავშირებული კონფლიქტის, სხვა ადამიანების შეურიგებლობის საიდუმლოს ინახავდა.

ოჯახი

დედას იმ ქალს ეძახის დღემდე, ვინც გაზარდა. ვინც სკოლაში ატარა, უმაღლესი განათლება მისცა, ცხოვრების ფასეულობებს აზიარა, სიყვარული, სითბო, ნათესავები, მეზობლები, ახალი ურთიერთობები, პატივისცემა, მომავლის იმედი, კეთილი და მზიანი დღეები აჩუქა. სამსახურიც დაიწყო. ფიქრიც და ოცნებაც საკუთარ კერაზე. ბევრს უნდოდა რძლად. გარეგნობითაც სასიამოვნო იყო და ხასიათიც ღიმილიანი ქონდა. დედას ეშინოდა, ქონების სურვილით შეპყრობილი ცუდი აღზრის ბიჭი არ გამხდარიყო მისი გულის მპყრობელი და ხშირად უმოწმებდა ინტერესებს, ემოციებს, სურვილებს. ეს პროცესი ეტყობა, არც ისე ადვილი გასავლელი აღმოჩნდა ჩვენი ისტორიის გმირისთვის.

ქმარი

ერიდებოდა შემთხვევით ურთიერთობებს. ესეც დედამ ჩააგონა. საკმაოდ თავდაჭერილად ცხოვრობდა და მისი ახალგაზრდული გზა სამსახურიდან სახლამდე გადიოდა მხოლოდ. აღმაფრენა უნდოდა. და ისიც გამოჩნდა. ერთი ჩვეულებრივი, თავჩაღუნული, მოზომილი სიტყვის და ქცევის სოფლელი ბიჭი. დედამ ცალი თვალით შეხედე. ისე რაა, ცოტა გულგრილად. შთაბეჭდილებას ვერ ახდენდა, მაგრამ პატიოსანი იყო. ასეც დაარქვეს. ასეც გადაწყდა. წყნარი და მშვიდი ოჯახისთვის დიდი გრძნობების გარეშე შეუდგნენ საამხანაგოდ გარიგებულ გზას. ერთად ცხოვრობდნენ. დედასთან.

ამის შემდეგ დაიწყო სიტყვაძვირი ბიჭის ქმრობის ეპოქა. კომუნალური გადასახადი თავზე აიღო სიდედრის სახლში და საღამოობით ტელევიზორის ყურებაც ფუფუნება გახდა მოხუცისთვის. ზამთარში გათბობას ზოგავდა, ზაფხულში - გრილ ჰაერს. ნელ-ნელა კამათიც იმატებდა და მიზეზად, რა თქმა უნდა, დედა, ანუ სახლის პატრონი სახელდებოდა. ჩვენი ისტორიის გმირიც ბევრჯერ გაება ილუზიების მახეში. ნუუ, როგორც ხდება.. როცა გინდა, მთელი ცხოვრებით არჩეულ მეორე ნახევარს ბევრი გამართლება იპოვო. ამიტო, მალევე დაიწყეს ზრუნვა ცალკე საცხოვრებლის შეძენაზე. სხვა უცნაურობებიც გამოავლინა. კარგი მზარეული იყო, ამ საქმეში აქებდნენ და პროფესიადაც გაიხადა. თითქოს ხომ ძალიან სასიამოვნოა, როცა ქმარი, სიძე, ან მამა საუზმეს და სადილს გიმზადებს საკუთარი გემოვნებით? თითქოს კეთილშობილი ამბავია, არადა ჩვენი გმირისთვის ტრაგედიად იქცა. ძალადობის რაღაც განსაკუთრებულ ფორმად. თუ ვინმეს ოჯახში, შემთხვევით, იმ დროს და იმ კერძის მიღება არ უნდოდა, გინება, შეურაცხყოფა, ჭურჭლის ლეწვა და ფიზიკური შეხება უნდა აეტანა.

მოკლედ, აგრესია კიდევ ბევრჯერ და სხვადასხვა ფორმით ბევრჯერ გამოავლინა „მორცხვმა ბიჭმა". ცალკეც გადავიდა საცხოვრებლად ახალგაზრდა ოჯახი. ფეხმძიმობებიც მძიმედ გაიარა ქეთიმ. შვილებმაც ტრავმები ატარეს. მეზობლებიც დაუდგნენ გვერდით ადრე მხიარულ და ღიმილიან, მერე დასევდიანებულ და ჩამქრალ გოგოს. პატრულის ბანალური, ნახევრად ღიმილიანი „შეფასებების" ატანაც მოუწია - „რა მოხდა, სიყვარულმა იცის ასეო". დედასთან ვეღარ დადიოდა ხშირად. მოხუცს მზრუნველი დააკლდა, შვილებს - მოფერება და ყურადღება. შუათანა და უმცროს ბავშვს მეტყველების პრობლმები გაუჩნდათ. უფროსი გოგო გულჩათხრობილი და ჩაკეტილი გახდა. დღეები გაუფერულდა, ერთად ცხოვრება გაძნელდა. გადაწყვეტილების დრო დადგა. მუდმივად საკუთარი თავის დადანაშაულების გრძელი ციკლი დასრულდა. ვიღაცამ თქვა, რომ ქალებმა ხმამაღლა უნდა ილაპარაკონ. ძალადობა არ უნდა დამალონ და იბრძოლონ. დამოუკიდებელი ცხოვრებისთვის მოემზადონ და ამისთვის ისეთი ორგანიზაციებია, როგორიც ქალთა ფონდია - „სოხუმი".

ქეთის ეს ისტორიაც ჩვენი ფონდის სარეაბილიტაციო ცენტრში მოვისმინე. სახლში, სადაც სიმშვიდე და ნამდვილი მზრუნველობა დახვდა. მეტყველების პრობლემებიც ნელ-ნელა უკან იხევს. ბავშვები არაჩვეულებრივად გრძბნობენ თავს. თვალხატულა, ნიჭიერი და ახლაგაზრდა „ანკა მასწ" ყავთ, რომელიც დღეებს და გონებას უფერადებს პატარებს. ქალბატონი ნუგეშა ყველას უვლის და ეფერება. დიდს და პატარას. სარეაბილიტაციო ცენტრის იმპოზანტური დიასახლისი. ქეთის ფსიქოლოგიც ყავს „საკუთარი", იურისტიც და ახლა უკვე ზუსტად იცის, როგორ გააგრძელოს მომავალში ცხოვრება. საკუთარი განათლებით, შესაძლებლობებით, შვილების პრიორიტეტულობით და ძალადობის გარეშე!

ქეთი

„ახლაც მესიჯებს მიგზავნის. შერიგებას მთხოვს. მერამდენედ.. და რამდენჯერ ვიყავი ამ შემოთავაზებებში სუსტი, დამყოლი, დამჯერე.. ეს გზა უკვე გავიარე. მეგონა სწორად ვთმობდი, მეგონა ეს იყო ადამიანის დანიშნულება. იმ ხალხასაც ვუღალატე, ვინც ჩემი მხარდაჭერით თვითონ პრობლემა შეიქმნა და მერე? ისევ იგივე ადგილზე დავბრუნდი. იგივე აგრესიაში, იგივე ყოფაში. არაფერი გამოსწორებულა. არასდროს. ახლა ვიცი, რომ ჩემი ცხოვრება მაქვს. ვიცი რა სამართლებრივი ბერკეტები მიმაგრებს ზურგს, რა უნარები მაქვს დამოუკიდებლობისთვის, კარგი დედობისთვის, კარგი შვილობისთვის. ყველაფერი ვიცი. მე ქალთა ფონდ „სოხუმის" მეგობრები მყავს! და სამოთხეში ვგრძნობ თავს! იმედია, როცა ამ უკეთილშობილესი გარემოდან ჩემს სახლში დავბრუნდები, თქვენგან ნაჩუქარი თანადგომის ძალა დიდხანს გამყვება!"

როცა ამ ბლოგს ვწერ, ალბათ ქეთი მის სამ შვილთან ერთად, გამზრდელ დედას ეფერება და თბილ ვახშამს უმზადებს. ფიქრობს, რომ ოთხივეს ტკბილად დააძინებს და დილიდან ახალ, ბედნიერ ცხოვრებას საკუთარი გამარჯვების რწმენით დაიწყებს.