მინდა, წარმოვიდგინო ახლა სად არის და რას აკეთებს.

იქნებ, ჩემსავით, რამდენიმე დღეა, რაიმე ახლის შექმნაზე ფიქრობს და გრძნობებს აუჩქარებლად ეფოფინება, რომ მერე ზუსტად გამოხატოს. იქნებ, მსოფლიო საინფორმაციო სივრცის ყველასნაირი ტყვეა და მხოლოდ უკრაინის ტრაგიკული მაჯისცემით რეაგირებს კარგი დასასრულის მოლოდინში. იქნებ, არც ერთია და არც მეორე. იგივეა, რაც სულ - შვილებზე ზრუნავს, ყოველდღიურად 4 ნოყიერ ულუფას ამზადებს თითქმის არარსებული ბიუჯეტით, გაკვეთილებს რიგ-რიგობით იბარებს 4 სხვასახვა კლასის პროგრამით და ეზოდან შემოტანილ მტვერს და ტალახს ტრადიციულად წმენდს 4 წყვილი კედიდან.

ეს გოგო, 4 შვილის დედა, თითქმის ერთი თვის წინ გავიცანი სარეაბილიტაციო ცენტრში. დავჯექი და დიდხანს ვუსმინე მის ინტერვიუს ჩვენს ფსიქოლოგთან, რომელსაც საოცარი ტაქტით და ზუსტად ნაპოვნი სიტყვებით, არქეოლოგიური ეფექტით ამოჰქონდა მთავარი ტკივილები მისი ნაქარგი ტექსტიდან. არასტანდარტული რესპონდენტი იყო ბენეფიციარის პირობაზე. ტრაგედიებზე ყვებოდა, დაუსრულებელ, ბედისგან აბურდულ ისტორიებზე, დრამებზე, მელოდრამებზე და მაინც სულ ამ პროცესში, თვალიდან თუ სულიდან წამოსული სხივი არ გაწყვეტია. ბუნებრივად არტისტული იყო, რწმენადაუკარგავი, შვილებთან რბილი მიმართვებით, ქალბატონი მანანას (ჩვენი ფსიქოლოგის) რჩევების აზრიანად გამთვალისწინებელი. არ უხერხულობდა დარიგებას, საინტერესო კითხვებს სვამდა. და როცა ეჭვი გამიჩნდა „ეს გოგო ალბათ გულში ცოტა ხელოვანიც არისთქო", გულისწყვეტით თქვა: " ჩემი ქმნილებები მენატრება, ულამაზეს ფიგურებს ვქმნი და ვძერწავ. გარემო რომ ხელს მიწყობდეს, გალერეად ვაქცევდი სახლს". ესეც ჩემი ინტუიცია.

მოკლედ, იშვიათად მინახავს ძალადობის მსხვერპლი, რომელიც მსხვერპლობაზე შერჩენილი სიყვარულის სიტკბოთი და სევდით საუბრობს. ეს შემთხვევა გამონაკლისია. თითქოს წიგნს ყვებოდა, სხვისგან დაწერილს, ყველა პერსონაჟის თანაგრძნობით.

თამამი ბავშვობის მერე, ავტორიტეტული მამის და მზრუნველი დედის გარემოდან ორჯერ სხვადასხვა ბედში გადაინაცვლა. სხვა, უკვე ტრაგიკული ცხოვრების და სიცოცხლედასრულებული ქალის შვილებიც ზარდა, საკუთარიც გააჩინა. მიწაზეც ბევრი იმუშავა, მეურნეობის შექმნა და გარჯაც მოიწადინა, ტრავმირებული მამამთილიც გააძლიერა როგორც შეეძლო, მერე დაიტირა, ის სახლი ქმრის უძლულობის თუ ზედმეტი ძალების გამო დატოვა და ახალ ცხოვრებასაც შეუდგა.

ბავშვობის აკრძალული სიყვარული გაახსენა წლებმა და მშობლებთან დაბრუნებამ. სიყვარული, რომელიც ისევ არავის უნდოდა. არც მის ოჯახს, არც უკვე დაქვრივებული შყვარებულის დედ-მამას. მაგრამ ახალგაზრდებმა წლების წინანდელი სურვილი მაინც აიხდინეს. აიხდინეს და არ ეპატიათ.. ეს კულტურათა შორის წინააღმდეგობაც იყო. ბევრად უფრო ფუნდამენტური ტრადიციების კონფლიქტი, რასაც ძველმა თაობებმა ვერ უპოვეს საერთო, სიყვარულის ენა. არც დამოუკიდებლად ცხოვრების არჩევანი აჩუქეს და არც ერთად ყოფნის სიამოვნება. თუმცა, მსგავსი, ყველა სოციალურ გარემოში შეიძლება მოხდეს, რწმენის და ტრადიციის განსხვავებების მიუხედავად. ჩვენ, ადამიანებზე ვწერთ. და ვნებები, გრძნობები, ბრძოლები - თითქმის ყველგან ერთნაირია.

ქალთა ფონდ „სოხუმის" სარეაბილიტაციო ცენტრში, ამ ულამაზეს გარემოში, ბუხრიან ოთახში, „სიყვარულის სევდის" გმირი იჯდა და ყვებოდა მისი ცხოვრების ადამიანებზე, რომლებმაც დაუნგრიეს, წაართვეს, აწვალეს, დატანჯეს, შეუცვალეს ყოველდღიურობა, წარსული, მომავალი... და მაინც, მის ხმაში არ იყო სასოწარკვეთა, ზიზღი, აგრესია, სიცივე, გარიყულობა, შურისძიება. ეზოდან სხვადასხვა განწყობით შემორბენილი ბავშვები რიგ-რიგობით აწყვეტინებნდნენ ფსიქოლოგთან მშვიდ ლაპარაკს და ისიც, რიგ-რიგობით ურიგებდა ყველას „დედის სიტყვას", მერე ქალბატონ მანანას თვალებში ეძებდა პასუხებს კითხვაზე „სწორად ვუთხარი? სწორად მოვიქეცი? არ უნდა მიმეცა ტელეფონი? მეორესთვის უარი აღარ იყო სამართლიანი?" - და ფსიქოლოგის მინიშნებით ხავერდოვნად ასწორებდა „შეცდომებს".

საქანელებით სავსე ეზოდან ბავშვების ხმაური შემოდის და მინდა წარმოვიდგინო როგორ ფიგურებს, როგორ მინიატურულ სუვენირებს დაამზადებს რეაბილიტაციის შემდეგ ჩვენი ფსიქოლოგის რესპონდენტი. ალბათ მაინც შვილების წარმოსახვით სამყაროს შეუერთდება და ისევ სიყვარულზე გააგრძელებს ოცნებას. გამოძერწავს ზღაპრის გოგოებს ჭრელი კაბებით, ბედნიერი სახით, ფერადებს, შეყვარებულებს, ისეთებს, ვისაც ოცნებები აუხდათ.

„კი, მეტი სიმშვიდე მიმაქვს თქვენგან, მეტი ენერგია. სითბო, მზრუნველობა, სასარგებლო რჩევები. ყველაფერი, რაც ამ ულამაზეს გარემოში ქალთა ფონდ „სოხუმის" არაჩვეულებრივმა პერსონალმა მაჩუქა, ჩემი ცხოვრების საგზალია. ჩემს საქმეს გავაგრძელებ. ვიფიქრებ, როგორ გავძლიერდე იმ სფეროში, რომელიც მიყვარს და გამომდის. გაძლიერების გზებიც მასწავლეთ თქვენ და ამ გზებს ვუერთგულებ. აქ რომ ვარ, მჯერა, რომ ყველაფერი გამომივა. აქ რომ ვარ, მჯერა, რომ ხვალინდელი დღეც უკეთესი შემიძლია მქონდეს. მომენატრება ეს სამოთხე."