ახლა, როცა ამ ბლოგის წერას ვიწყებ, შორენას ულამაზესი დღე აქვს. მის ქალიშვილებს მარიამს და ანას წმინდა გიორგის ეკლესიაში ნათლავს . „პატარა ქალებს" მაშინ დავურეკე, როცა ემზადებოდნენ და მეზობლების დახმარებით ირთვებოდნენ, ბრწყინდებოდნენ, ივარცხნებოდნენ და იხატებოდნენ.

შემთხვევითი არაფერია და მეც მერგო მათი საოცარი ემოციის ნაწილი.

როცა პირველად ვნახე ამ „პატარა ქალების" მოწყობილი „სასახლე" ერთ ოთახში, მივხვდი რომ სამუდამო მოგონებად დამრჩებოდა. საერთო საცხოვრებლის მსგავსი შენობის ბნელი კორიდორიდან შესულებს, კარგაღებული მზე და სითბო შემოგვეგება. ზღურბლს იქეთ, სინათლის ნაწილში, ერთი მკვირცხლი მზერის ქალბატონი მის ორ კეთილთვალება ასულთან ერთად, ჩემსავით, სასწაულს ელოდნენ.

აღარ მინდა იმ ეპიზოდზე შევჩერდე, სადაც ჩვენმა ფონდმა ეს სასწაული აუხდინათ და ძვირფასი საჩუქარი გადასცათ (ტელეფონი), ისე როგორც ბევრ სხვა ქალბატონს სხვა რეგიონებში. ეს უკვე გავლილი ქველმოქმედებაა ჩვენი ფონდისთვის. აქ პერსონაჟებია მთავარი. ანუ, ჩემი სასწაულის მოლოდინი..

მაშინ არ ვიცოდი, რომ შორენა ერქვა და 35 წლის იყო. სულ ფილმში ვიყავი, მიხვდით ალბათ, „პატარა ქალებიც" რატო დავარქვი ბლოგს.

მე: შეგიძლია ჩემთან საუბარი? დროს ხომ არ გართმევ? (ჩვენს ნაჩუქარ ტელეფონზე, მესენჯერში დავურეკე. მინდოდა თან მეყურებია მისთვის და მისი შვილებისთვის)

შორენა: როგორ არა (იღიმება მთელი სახით) ვილაპარაკოთ

მე: აკრძალული თემები?

შორენა: არ არსებობს. ყველაფერზე ვილაპარაკოთ

მე: საღამოობით რას აკეთებთ ერთად „პატარა ქალები"? (ვუღიმი)

შორენა: (ტელეფონის კამერით ოთახს მაჩვენებს, ბავშვები მიდი-მოდიან და კიდევ სხვა ქალბატონიც ჩანს) მეზობელთან ვართ. ჩვენთან მოწესრიგება ცოტა რთულია. არადა, ხვალ დიდი დღე გვაქვს, შვილებს ვნათლავ

მე: ვაიმეე.. რა უხერხულია. გაცდენთ. იქნებ სხვა დროს ვილაპარაკოთ. რა კარგია ნათლობა

შორენა: არა, რას ამბობთ, შრებიან უკვე, ივარცხნიან.

მე: (მადლიერი სახით) მაშინ დავიწყოთ თქვენი ისტორიით..

და შორენამ მოყოლა დაიწყო. ბავშვობიდან. იქედან დაწყებული, როგორ ეხმარებოდა მამას გიშრის მოპოვებაში. არ მოგეჩვენათ. ნამდვილად გიშრის საბადოზე დადიოდა, პატარა მუჭით მიწის ნაწილს იღებდა და კეთილშობილ კრისტალებს ნესტის და სიბნელისგან ათავისუფლებდა. ხომ ვთქვი, რომ რაღაც ზღაპრული არის მათში? ეს მის ქალურ, ტკბილ-მწარე ბიოგრაფიასთან არაფერ შუაშია, მაგრამ როგორ არ დამეწერა?

მე: სიყვარული? ოჯახი?

შორენა: გავთხოვდი და მაშინ ვერაფერს ვხედავდი განსაკუთრებულს. მერე დაიწყო ჩხუბი და ხშირი სიმთვრალე, აგრესია. ჩხუბობდა ყველაფერზე. მრცხვენოდა გამხელის. ვითმენდი. მრცხვენოდა ადამიანების, ოჯახის წევრების, ახლობლების და უცნობების. თურმე რა მოჩვენებითია ეს. თურმე რა ტყუილია. როცა გაუსაძლისი და თითქმის უწყვეტი გახდა აგრესიაც და ალკოჰოლზე დამოკიდებულებაც, ვეღარ გავძელი. ვთქვი ჩემი გაჭირვება და აღარ მიფიქრია რას იტყოდნენ სხვები. მე გადაწყვეტილება მივიღე.

მე: შორენა, შენ რა ძლიერი გოგო ხარ? რა გონიერი.

შორენა: უკეთესობა შემეძლო (სხარტად მეუბნება და იცინის). იურისტობა მინდოდა. სამი კურსის მერე ვეღარ გავაგრძელე პრობლემების გამო. ახლა კონსულტანტად ვმუშაობ. 5 დღე სამსახურში ვარ დილიდან საღამომდე, 5 დღე ვისვენებ. კეთილი ადამიანები მეხმარებიან. ჩემი შვილების ნათლიები. ხვალ უკვე ნათლიები იქნებიან (კამერაში 12 წლის გოგომ ლამაზი სახე შემოყო და შემომცინა) ეს მარიამია. უფროსი. ცეკვაზე დამყავს, ხატავს. ყველგან შეუძლია იცეკვოს, 1000 ადამიანი რომ უყურებდეს, არ იუხერხულებს (ბედნიერად მიხსნის. მე ვუყურებ ციცინათელასავით მარიამს, თავი რომ დედისკენ გადმოხრილი აქვს და მჯერა რასაც შორენა მეუბნება, რადგან მისი სამუშაო მაგიდა მაქვს ნანახი და მისი გემოვნების და მოცეკვავე სულის ამოხსნაც შემიძლია)

მე: მარიამ, რამდენი ნათლია გყავს?

მარიამი: ერთი. ასე მერჩივნა. მინდოდა ერთი მყოლოდა

მე: ვინ არის?

მარიამი: მანდატურად მუშაობს. მსახიობია ჩვენს თეატრში (ამაყად მეუბნება). არაჩვეულებრივი ადამიანია (ისეთი ორგანული გამომეტყველებით თქვა, რომ ფაქტია- „პატარა ქალების" პერსონაჟია. ეს სიტყვა „არაჩვეულებრივი" თავისებური გამოთქმით რამდენჯერმე ახსენა და რამდენჯერაც ახსენა, იმდენჯერვე გამაბედნიერა მისმა ბუნებრივმა ხიბლმა ცხოვრების მიმართ. „ყოჩაღ შორენას" - ყოველ ჯერზე ეს გავიფიქრე)

შორენამ მომიყვა როგორ დააღწია თავი აუტანელ ყოფას, როგორ დაბრუნდა მის ორ გოგოსთან ერთად ხელჩაკიდებული მშობლიურ ქალაქში და ითხოვა თავშესაფარი. დამოუკიდებლობის გარანტია. როგორ მოაწყო ეს ერთი ოთახი სველი წერტილების გარეშე, სადაც საძინებელი და სამეცადინოა და ბევრი საჭირო რამე აკლია, მაგრამ სიმშვიდეს მაინც უპოვა გემო. მოლოდინი აქვს, რომ მუნიციპალიტეტი დაეხმარება და იქნებ ნორმალური საცხოვრებელიც შეუძინონ. ასეთი შვილების დედას, ასეთ გონიერს, ღონიერს, კეთილს, მხიარულს, გაბედულს, მეც მჯერა, ყველაფერს გაუკეთებენ.

შორენა: სახლში როცა შემოვდივარ, სულ მხიარული ვარ. ჩემი შვილებისთვის ვცდილობ. ტკივილი და შიში ასე კი არ იკარგება და არსად მიდის, მაგრამ მგონია, ჩემი უკეთესი ხასიათით ჩემს გოგოებს უფრო მალე დავავიწყებ ცუდ მოგონებებს.

როცა მე ტყიბულში, შორენას, მარიამის და ანის სახლში ვიყავი სტუმრად ჩვენი ფონდიდან საჩუქრის გადასაცემად, ძველ და მიტოვებულ კედლებში, საოცარი დისციპლინით, ზედმიწევნით სუფთა, ადგილმიჩენილი და პრიალა სიღარიბე ისე იყო დალაგებული, მოწესრიგებული, მაშინვე მიხვდებოდი - დედამ და ამ ორმა პატარა გოგომ, საკუთარი „ფუფუნება" როგორ გამოიგონეს.

ხის პატარა, სავრაუდოდ, სამეცადინო მაგიდაზე, საოცარი სინაზით ეწყო ისეთი პარფიუმერია, ბავშვები რომ თამაშობენ, გვერდით - კუდრაჭა ჩანთა ეიფელის პრინტით და წარწერით „pariz". სუნიც კი, ამ ოთახში, ფრანგულის იმიტაცია, მათი გამოგონილი იყო და სასწაული ის გახლდათ, რომ მეც იგივე სუნს ვგრძნობდი. ოთახი, სადაც ერთად იყო სამზარეულოც, მისაღებიც, საძინებელიც და თან არაფერი იყო, - ისეთ ბრჭყვიალა სინათლეს აფრქვევდა ამ პატარა ქალების თვალებით ანთებული რამპებით, გეგონებოდა სულ მალე სასახლედ გადაიქცევაო.

იქნებ, ნათლობიდან დაბრუნებულებს, მართლაც დახვდათ სასახლე?

და სანამ შორენას ცხოვრებაში კიდევ ბევრი სიხარული იქნება, მანამდე გაიცანით: ჩვენი ფონდის მეგობარი, ჩვენი ბლოგის მთავარი გმირი, ორი კარგი შვილის კარგი დედა და მომავალზე მეოცნებე, ნიჭიერი ქალი, რომელიც ტკივილებს და შიშს, ჩვენნაირების გვერდით დგომით აუცილებლად დაამარცხებს და აუცილებლად გაძლიერდება!